Hoewel deze singer en songwriter al even aan de weg timmert en in het verleden al een tweetal EP’s uitbracht, is deze debuutplaat voor ons de eerste kennismaking met Kelly Steward uit Rockford, Illinois.. Op haar negentiende trok Kelly naar Los Angeles, omdat ze daar de nodige ruimte te vinden en de nodige kansen te krijgen om haar kunde als songschrijfster aan te scherpen en de nodige podiumvastheid op te doen. Een heel groot succes is dat, zo vrees ik, niet geweest, want ze keerde al snel naar haar heimat terug, waar ze Miles Nielsen tegen het lijf liep, met wie ze haar eerste EP opnam en in wiens band ze lang speelde. Ze wilde echter een eigen band, The Restless Kind, met gitarist Greg Whitson, bassist Scott Ford en drummer Jesse Carmona, met wie ze de tweede EP opnam.

Voor haar debuut-CD blijft Whitson aan boord als gitarist en producer, Ford is nog altijd bassist, Nielsen bespeelt de keyboards en de drummer heet nu Darren Garvey. Samen met de pedal steel gitaar van Dan Pitney en de strijkers van Jon Rozman en Kristina Priceman bepalen zij het kader waarin de stem van Kelly, het meest karakteristieke instrument van de plaat, kan evolueren.

De plaat bevat negen nummers van de hand van Kelly en klokt met haar dertig minuten eigenlijk op EP-formaat af, maar eigenlijk is dat geen bezwaar: het volstaat ruimschoots om neofieten als ik te overtuigen van de kwaliteiten van Kelly als liedjesschrijfster. Die gaat kennelijk nogal autobiografisch tewerk: “opener “Golden Sun” verhaalt over de terugkeer vanuit LA naar “een betere toekomst” in Illinois, in “Mississippi Rain” handelt het over de verdeeldheid waaronder Amerika (en dus ook Kelly zelf) vandaag gebukt gaat, in “Generation” zingt ze uit hoezeer ze terugverlangt naar de tijd waarin de melodie en de boodschap van een lied belangrijker waren dan de kans om er geld mee te verdienen, “Earthquake” kwam er toen een familielid van haar, hulp ging bieden toen Haïti in 2010 getroffen werd door een verwoestende aardbeving en de afsluitende bluesrocker “No Time of Loving You” beschrijft de tol, die veel toerende artiesten relationeel moeten betalen om hun ding te kunnen doen.

Tussendoor kreeg je nog “Heartbreak Heart” en “Restless Kind” te horen, twee songs waarvan de titels nogal veelzeggend zijn en illustreren hoezeer Kelly bij momenten door rusteloosheid getroffen wordt en wat daarvan zoal de gevolgen kunnen zijn. Dat ze ook puur op eigen verbeelding kan rekenen, illustreert Steward dan weer met “Outlaw”, een fictief verhaal dat in haar jeugd schreef over een ruzie in een Honky Tonk, een ongelukkig afgegaan schot, dat iemands dood veroorzaakte en over de dader die voor de arm der wet op de vlucht moest slaan.

Dat levert een meer dan behoorlijk halfuurtje muziek op van iemand, die op weg lijkt zich een plaatsje aan het singer-songwriterfirmament te verwerven. Het zal me benieuwen hoe Kelly Steward zal omgaan met haar songs, als ze die helemaal “op verbeelding” moet schrijven. Aangename kennismaking, die ons doet uitkijken naar meer, in de hoop daar de echte bevestiging van het onmiskenbaar aanwezige potentieel in te vinden.

(Dani Heyvaert)